6:07 π.μ.
Unknown
Ο Αιωροπτερισμός (hang glinding)
ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, όπου και
γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη. Κατά τη δεκαετία του ’80 το άθλημα έγινε
γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο και σήμερα είναι δημοφιλές σε περισσότερες
από 50 χώρες.
Στην Ελλάδα ο Αιωροπτερισμός εμφανίστηκε το 1978. Την επόμενη χρονιά ιδρύθηκε στην Αθήνα το πρώτο Σωματείο Αιωροπτερισμού και μέχρι το 1985 είχαν ιδρυθεί 23 Σωματεία. Εκείνη τη χρονιά ιδρύθηκε και η Ελληνική Ομοσπονδία Αιωροπτερισμού (ΕΟΑ).
Το 1999 ανέλαβε τη στέγαση του αθλήματος η νεοϊδρυθείσα Ελληνική Αεραθλητική Ομοσπονδία (ΕΛΑΟ), πρώην Εθνική Αερολέσχη Ελλάδας, η οποία αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ), μαζί με άλλα 20 σωματεία.
Στην ΕΛΑΟ υπάγονται σήμερα όλα τα αθλήματα του αέρα : αεροπλάνο, ανεμόπτερο, ελικόπτερο, αερομοντέλο, αερόστατο, αλεξίπτωτο πλαγιάς, αλεξίπτωτο ελεύθερης πτώσης, και αιωρόπτερο.
Bασικά τεχνικά σημεία
Στο αιωρόπτερο ο πιλότος είναι κρεμασμένος κάτω από την πτέρυγα, δεμένος από ειδική ζώνη. Το σώμα αιωρείται στο κενό λειτουργώντας σαν εκκρεμές: μετακινεί το βάρος του ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Η κίνηση αυτή γίνεται σε τρεις άξονες: διαμήκη, εγκάρσιο και κάθετο.
Το αιωρόπτερο αποτελείται από πανί Dacron και από σωλήνες αλουμινίου αεροπορικού κράματος. Η πτέρυγα έχει σχήμα τριγωνικό, όπως περίπου και το ανεμόπτερο.
Η ζώνη, κρεμασμένη από το κέντρο του διαμήκη άξονα, αποτελείται επίσης από πανί Dacron και είναι ραμμένη στις διαστάσεις του σώματος του πιλότου.
Η ζώνη βοηθάει τον πιλότο να βρίσκεται άνετα σε πρηνηδόν θέση. Επιπλέον ο πιλότος πρέπει να φοράει κράνος και εφεδρικό αλεξίπτωτο. Όλα τα υλικά είναι αεροπορικού τύπου, πιστοποιημένα και ελεγμένα για τη συγκεκριμένη χρήση.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης o πιλότος αναζητεί τα ανοδικά ρεύματα, παρατηρεί την κίνηση των νεφών, του αέρος, την πτητική πορεία που έχουν τα πουλιά, καθώς και τη μορφολογία του εδάφους. Εκμεταλλεύεται τα ανοδικά ρεύματα, όπως ακριβώς και τα πουλιά και μπορεί να φτάσει σε ύψος άνω των 5.000 μέτρων και να παραμείνει στον αέρα επί 10 συνεχείς ώρες.
Πρωταθλητισμός
Κάθε χρόνο, από το 1978 διοργανώνονται Πανευρωπαϊκοί και Παγκόσμιοι αγώνες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ο κύριος τύπος αγώνων που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι οι αγώνες αποστάσεων. Αντικειμενικός στόχος σ’ αυτούς τους αγώνες είναι να διανύσει ο πιλότος την προκαθορισμένη απόσταση στον μικρότερο δυνατό χρόνο. Οι διοργανωτές καθορίζουν μια διαδρομή μήκους από 50χλμ έως 180χλμ. Η πτήση μπορεί να διαρκέσει από 5 έως 6 ώρες.
Ένας άλλος τύπος αγώνων είναι οι αγώνες ταχύτητας που πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1996. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα θεαματικό αγώνισμα, διότι ο πιλότος πετάει 4 με 5 μέτρα πάνω από το έδαφος και κατεβαίνει την πλαγιά του βουνού με ταχύτητα που ξεπερνά τα 120χλμ την ώρα, ακολουθώντας συγκεκριμένη διαδρομή.
Το 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγώνων Ταχύτητας διοργανώθηκε στην Ελλάδα το 2000 και η ελληνική Εθνική Ομάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Μεγαλύτερες δυνάμεις στο άθλημα θεωρούνται οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Γερμανία και η Βραζιλία.
Από το 1986 διοργανώνονται κάθε χρόνο σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας Πανελλήνιοι αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητές των σωματείων μελών της Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας. Για την ακρίβεια πραγματοποιούνται οι εξής τύποι αγώνων: Αποστάσεων και Ταχύτητας για προχωρημένους πιλότους που αποσκοπούν και στη συγκρότηση της Εθνικής Ομάδας και Αγώνες Ακρίβειας και Διάρκειας. Οι αγώνες αυτοί αποσκοπούν στην προπόνηση αρχαρίων και πιλότων μέσου επιπέδου.
Εκπαίδευση
Το 1981 εμφανίστηκαν οι πρώτοι Έλληνες πτυχιούχοι εκπαιδευτές και το 1984 ιδρύθηκαν οι πρώτες μικρές ελληνικές σχολές. Υπάρχουν δύο μέθοδοι εκπαίδευσης. Η πρώτη είναι η εκπαίδευση στο λόφο. Ο εκπαιδευόμενος οφείλει αρχικά να μάθει να ελέγχει το αιωρόπτερο στο έδαφος, το τρέξιμο με σταθερή γωνία, να απογειώνεται και να προσγειώνεται. Μετά την απογείωση αρχίζει σταδιακά να παίρνει ύψος: στο 1 μέτρο, στα 5, 10, 15 έως ότου φθάσει τα 50 μέτρα συνήθως την έκτη ή έβδομη εκπαιδευτική μέρα, πάντα υπό τη συνεχή επίβλεψη και καθοδήγηση του εκπαιδευτή. Αφού μάθει να πετάει σε ύψος 50 μέτρων, ο εκπαιδευόμενος μαθαίνει να παίρνει στροφές 90 και 180 μοιρών. Την όγδοη ή ένατη μέρα ο εκπαιδευόμενος είναι έτοιμος για την πρώτη του πτήση σε μεγάλο υψόμετρο.
Η εκπαίδευση στο αιωρόπτερο γίνεται από τις σχολές πάντα με δικό τους υλικό. Ο εκπαιδευόμενος χρειάζεται μόνο ένα ζευγάρι μπότες, μακρύ παντελόνι και βέβαια θέληση. Όταν πλέον ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στη σχολή, θα ήταν φρόνιμο να αποκτήσει το δικό του εξοπλισμό που αποτελείται από το αιωρόπτερο, τη ζώνη, το κράνος, το υψόμετρο και το βαριόμετρο. Πρέπει επίσης να φροντίσει να είναι πιστοποιημένα και του αναλόγου επιπέδου ενός αρχαρίου. Μπορεί να βρει είτε μεταχειρισμένο είτε καινούργιο στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Στην Ελλάδα ο Αιωροπτερισμός εμφανίστηκε το 1978. Την επόμενη χρονιά ιδρύθηκε στην Αθήνα το πρώτο Σωματείο Αιωροπτερισμού και μέχρι το 1985 είχαν ιδρυθεί 23 Σωματεία. Εκείνη τη χρονιά ιδρύθηκε και η Ελληνική Ομοσπονδία Αιωροπτερισμού (ΕΟΑ).
Το 1999 ανέλαβε τη στέγαση του αθλήματος η νεοϊδρυθείσα Ελληνική Αεραθλητική Ομοσπονδία (ΕΛΑΟ), πρώην Εθνική Αερολέσχη Ελλάδας, η οποία αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ), μαζί με άλλα 20 σωματεία.
Στην ΕΛΑΟ υπάγονται σήμερα όλα τα αθλήματα του αέρα : αεροπλάνο, ανεμόπτερο, ελικόπτερο, αερομοντέλο, αερόστατο, αλεξίπτωτο πλαγιάς, αλεξίπτωτο ελεύθερης πτώσης, και αιωρόπτερο.
Bασικά τεχνικά σημεία
Στο αιωρόπτερο ο πιλότος είναι κρεμασμένος κάτω από την πτέρυγα, δεμένος από ειδική ζώνη. Το σώμα αιωρείται στο κενό λειτουργώντας σαν εκκρεμές: μετακινεί το βάρος του ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Η κίνηση αυτή γίνεται σε τρεις άξονες: διαμήκη, εγκάρσιο και κάθετο.
Το αιωρόπτερο αποτελείται από πανί Dacron και από σωλήνες αλουμινίου αεροπορικού κράματος. Η πτέρυγα έχει σχήμα τριγωνικό, όπως περίπου και το ανεμόπτερο.
Η ζώνη, κρεμασμένη από το κέντρο του διαμήκη άξονα, αποτελείται επίσης από πανί Dacron και είναι ραμμένη στις διαστάσεις του σώματος του πιλότου.
Η ζώνη βοηθάει τον πιλότο να βρίσκεται άνετα σε πρηνηδόν θέση. Επιπλέον ο πιλότος πρέπει να φοράει κράνος και εφεδρικό αλεξίπτωτο. Όλα τα υλικά είναι αεροπορικού τύπου, πιστοποιημένα και ελεγμένα για τη συγκεκριμένη χρήση.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης o πιλότος αναζητεί τα ανοδικά ρεύματα, παρατηρεί την κίνηση των νεφών, του αέρος, την πτητική πορεία που έχουν τα πουλιά, καθώς και τη μορφολογία του εδάφους. Εκμεταλλεύεται τα ανοδικά ρεύματα, όπως ακριβώς και τα πουλιά και μπορεί να φτάσει σε ύψος άνω των 5.000 μέτρων και να παραμείνει στον αέρα επί 10 συνεχείς ώρες.
Πρωταθλητισμός
Κάθε χρόνο, από το 1978 διοργανώνονται Πανευρωπαϊκοί και Παγκόσμιοι αγώνες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ο κύριος τύπος αγώνων που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι οι αγώνες αποστάσεων. Αντικειμενικός στόχος σ’ αυτούς τους αγώνες είναι να διανύσει ο πιλότος την προκαθορισμένη απόσταση στον μικρότερο δυνατό χρόνο. Οι διοργανωτές καθορίζουν μια διαδρομή μήκους από 50χλμ έως 180χλμ. Η πτήση μπορεί να διαρκέσει από 5 έως 6 ώρες.
Ένας άλλος τύπος αγώνων είναι οι αγώνες ταχύτητας που πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1996. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα θεαματικό αγώνισμα, διότι ο πιλότος πετάει 4 με 5 μέτρα πάνω από το έδαφος και κατεβαίνει την πλαγιά του βουνού με ταχύτητα που ξεπερνά τα 120χλμ την ώρα, ακολουθώντας συγκεκριμένη διαδρομή.
Το 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγώνων Ταχύτητας διοργανώθηκε στην Ελλάδα το 2000 και η ελληνική Εθνική Ομάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Μεγαλύτερες δυνάμεις στο άθλημα θεωρούνται οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Γερμανία και η Βραζιλία.
Από το 1986 διοργανώνονται κάθε χρόνο σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας Πανελλήνιοι αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητές των σωματείων μελών της Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας. Για την ακρίβεια πραγματοποιούνται οι εξής τύποι αγώνων: Αποστάσεων και Ταχύτητας για προχωρημένους πιλότους που αποσκοπούν και στη συγκρότηση της Εθνικής Ομάδας και Αγώνες Ακρίβειας και Διάρκειας. Οι αγώνες αυτοί αποσκοπούν στην προπόνηση αρχαρίων και πιλότων μέσου επιπέδου.
Εκπαίδευση
Το 1981 εμφανίστηκαν οι πρώτοι Έλληνες πτυχιούχοι εκπαιδευτές και το 1984 ιδρύθηκαν οι πρώτες μικρές ελληνικές σχολές. Υπάρχουν δύο μέθοδοι εκπαίδευσης. Η πρώτη είναι η εκπαίδευση στο λόφο. Ο εκπαιδευόμενος οφείλει αρχικά να μάθει να ελέγχει το αιωρόπτερο στο έδαφος, το τρέξιμο με σταθερή γωνία, να απογειώνεται και να προσγειώνεται. Μετά την απογείωση αρχίζει σταδιακά να παίρνει ύψος: στο 1 μέτρο, στα 5, 10, 15 έως ότου φθάσει τα 50 μέτρα συνήθως την έκτη ή έβδομη εκπαιδευτική μέρα, πάντα υπό τη συνεχή επίβλεψη και καθοδήγηση του εκπαιδευτή. Αφού μάθει να πετάει σε ύψος 50 μέτρων, ο εκπαιδευόμενος μαθαίνει να παίρνει στροφές 90 και 180 μοιρών. Την όγδοη ή ένατη μέρα ο εκπαιδευόμενος είναι έτοιμος για την πρώτη του πτήση σε μεγάλο υψόμετρο.
Η άλλη μέθοδος είναι η διθέσια εκπαίδευση με ρυμούλκηση. Το
σημαντικότερο στοιχείο αυτής της μεθόδου είναι ότι ήδη από την πρώτη του
πτήση ο εκπαιδευόμενος πετάει μαζί με τον εκπαιδευτή. Έτσι μειώνεται
το συναίσθημα του φόβου, η εκμάθηση γίνεται ταχύτερα και τα τυχόν λάθη
διορθώνονται άμεσα. Η εκπαίδευση πραγματοποιείται σε πεδιάδα οπότε δεν
τίθεται ζήτημα απώλειας εκπαιδευτικών ημερών λόγω τυχόν αλλαγών στη
διεύθυνση του ανέμου. Ο εκπαιδευόμενος θα πρέπει να
υπολογίσει ότι θα είναι έτοιμος για solo πτήση στη 14η-18η πτήση του.
Πληροφορίες Η εκπαίδευση στο αιωρόπτερο γίνεται από τις σχολές πάντα με δικό τους υλικό. Ο εκπαιδευόμενος χρειάζεται μόνο ένα ζευγάρι μπότες, μακρύ παντελόνι και βέβαια θέληση. Όταν πλέον ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στη σχολή, θα ήταν φρόνιμο να αποκτήσει το δικό του εξοπλισμό που αποτελείται από το αιωρόπτερο, τη ζώνη, το κράνος, το υψόμετρο και το βαριόμετρο. Πρέπει επίσης να φροντίσει να είναι πιστοποιημένα και του αναλόγου επιπέδου ενός αρχαρίου. Μπορεί να βρει είτε μεταχειρισμένο είτε καινούργιο στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Posted in: Θεματάρες
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου